6 هواپیمای رویایی که هیچگاه پرواز نکردند!
۱- لاکهید L-133 Starjet
پایان جنگ جهانی دوم سحرگاه جت‌های جنگنده بود. جت‌های آلمانی Messerschmitt Me-262 در سال 1944 وارد میدان نبرد شدند، در حالیکه اولین جت نظامی آمریکا که توسط نیروی هوایی مورد استفاده قرار گرفت، در سال 1945 وارد میدان نبرد شد. بعدها معلوم شد که ایالات متحده از 6 سال قبل از آن، پیش از آنکه ژاپن به پرل‌هاربر حمله کند، در حال طراحی جت‌های جنگنده بوده‌ است.
2 – Saunders-Roe SR.177
Saunders-Roe SR.177 پروژه‌ای بلندپروازانه از نیروی هوایی بریتانیا بود که می‌خواست هواپیمایی بسازد که ترکیبی از جت و راکت باشد تا بتواند در برابر تهدید شوروی مقاومت کند. اما پارلمان بریتانیا در سال 1957 با این طرح مخالفت کرد. تحقیقات بر سر این طرح باعث طراحی مدل Saunders-Roe SR.53 شد و دو فروند از این مدل ساخته شد و مورد آزمایش قرار گرفت. نمونه دوم در پرواز آزمایشی دوازدهم منفجر شد و خلبان را نیز کشت.
3 – WS-125
فضای جنگ سرد در حال یخ‌زدن بود که نیروی هوایی خواهان بمب‌افکن استراتژیک دورپرواز هسته‌ای بود. شوروی سابق نیز همین ایده را در سر می‌پروراند، اما مشکل هر دو کشور این بود که چگونه خدمه را از تشعشعات رادیواکتیو محافظت کنند. در ایالات متحده، شرکت جنرال الکتریک و Convair با هم همکاری کردند و شرکت لاکهید با Pratt & Whitney اما هر دو تیم شکست خوردند. این پروژه بعد از اینکه نزدیک به یک میلیارد دلار صرف تحقیق و توسعه‌اش شد، در سال 1961 لغو شد. ظاهرا بعضی از ایده‌ها ساخته شده‌اند تا هیچگاه عملی نشوند.
۴- لاکهید L-2000
L-2000 پروژه‌ لاکهید برای بدست‌ آوردن قرارداد دولت برای ساخت جت‌های فوق صوت بود. ایالات متحده خواهان هواپیمایی بود که با کنکورد و توپولوف Tu-144 رقابت کند. دو شرکت بویینگ و لاکهید برای ساخت این نوع هواپیما رقابت می‌کردند، که در نهایت بویینگ 2707 انتخاب شد. اما ایالات متحده این برنامه را در سال 1971 از دور خارج ساخت، قبل از اینکه حتی نمونه آزمایشی آنها تکمیل شود. L-2000 که حتی ساخته هم نشد.
5 – بویینگ 2707
2707 اولین تلاش ایالات متحده برای ساخت هواپیما مافوق صوت مسافربری بود. طراحی هواپیما شامل دماغه‌ای سرپایین شبیه کنکورد بود، ولی قصد داشت که سریع‌تر از کنکورد پرواز کند. ظرفیت این هواپیما 300 نفر و سرعت آن 3 ماخ تعیین شد. طراحی اولیه این هواپیما دارای یک پلتفرم بال نوسان‌کننده بود، که به بال‌ها اجازه می‌داد که در زمان نشست و برخاست، مستقیم باشند و در سرعت‌های مافوق صوت، برای بهترشدن ایرودینامیک، تغییر کنند. این مکانیسم خیلی سنگین بود و مهندسان مجبور به ترک آن شدند و بجای آن بال معمولی دلتا را طراحی کردند.
6 – هواپیمای سرعت بالای شهری
هواپیمای سرعت بالای شهری (HSCT) بخش مرکزی برنامه تحقیقاتی سرعت بالای ناسا بود که توسط چند شرکت هوافضا حمایت میشد. ناسا توسعه جت‌های مسافربری مافوق صوت را در سال 1990 آغاز کرد. HSCT قرار بود با سرعت 2.4 ماخ پرواز کند و 300 مسافر را نیز حمل کند.
این تحقیق در ادامه تحقیقات کنکورد، Tu-144 و SST آمریکا بود، گرچه توسعه این مدل در سال 1999 متوقف شد. اخیرا ناسا و لاکهید مارتید همکاری خود را برای کاهش نویز انفجار صوتی آغاز کرده‌اند.
نظرات شما عزیزان: